Levensgebeurtenissen. Het leven is wat je overkomt terwijl je andere plannen aan het maken was.
Ik ben een gelukkig mens!
Dat gevoel van geluk is niet een staat van euforie die ik 24-7 ervaar. Geluk haal ik uit momenten. En van die momenten heb ik er kennelijk 
genoeg.
Maar ook ik heb zoals velen hier en daar wel wat op “mijn bordje” gehad. Levensgebeurtenissen zijn ervaringen die de gebruikelijke activiteiten van iemand verstoren en daardoor grote veranderingen veroorzaken en aanpassingen vereisen. Het overkomt ons allemaal.
Zie de top 5 van levensgebeurtenissen die naast mentaal ook een bewezen impact hebben op je fysiek gezondheid (De Holmes en Rahe Stress Scale).
- Overlijden van een echtgenoot (of kind*)
- Echtscheiding
- Relatie einde (niet gehuwd):
- Gevangenisstraf:
- Overlijden van een naast familielid:
Hier kan ik er direct wel een aantal van aftikken. De eerste overkwam me al als dreumes.
De eerste van mijn levensgebeurtenissen – overlijden van een familielid.
Mijn ouders verloren mijn oudere zusje Marie-José toen zij bijna 5 jaar was en ik 1,5. Ze is heel plotseling gestorven aan heel zeldzame luchtweginfectie die niet genoeg onderkent is geweest door de huisarts. Bewust weet ik daar niets meer van, maar ik ben er in de afgelopen jaren achter gekomen dat mijn on(der)bewuste dat allemaal meegenomen en opgeslagen heeft. (hierover een andere keer meer).
Het verdriet over het verlies is voor de buitenwereld vooral mijn moeder haar verdriet geworden. Mijn vader heeft zijn verdriet, of beter gezegd de immensheid ervan, met heel veel liefde voor mij en mijn jongere zusje, verborgen.
Er werd vol op over gesproken in de familie, met vrienden en kennissen. Het werd niet voor ons verstopt maar we werden er ook niet middenin gezet. Mijn zus en ik hebben het nooit als last meegekregen of ervaren.
De dood van Marie-José heeft veel stress en de onzekerheid veroorzaakt, maar hier zijn mijn ouders grotendeels goed mee omgegaan. Niet overbezorgd of micromanagen. Wel was het zo dat als we maar iéts mankeerden, we in onze jonge jaren direct bij de eerste hulp van het ziekenhuis zaten. Van mijn moeder moesten wij zelf bij mooi weer in de lente, als andere kinderen al lang in hemdje met korte mouwen liepen, nog verplicht een vestje aan en het liefst ook nog een muts op. Maar die gingen natuurlijk uit en af zo vlug we de hoek om waren.
Wat ik daar terugkijkend van leer is dat mijn ouders een groot vangnet hadden aan familie en vrienden die hen de mogelijkheid gegeven hebben om hun verdriet te delen en beide hebben daar ook gebruik van maakten. Dat het verdriet van het verleden hen er niet van weerhield in het nu weer mooie nieuwe dingen toe te laten. Vaak was dat heel moeilijk, maar ze deden het toch. Soms moet je het eerst gaan doen, voordat je het weer kan voelen. Dat ze heel veel nieuwe herinneringen maakten samen en met ons. (Dit is zó enorm belangrijk bij het bouwen van relaties)
Dat ze ons ook fouten lieten maken. ‘Leergeld’ zei mijn vader dan, maar niet nog een keer zo doen, want dan is het ‘weggegooid geld’. Dat ze ons een onvoorwaardelijke plek hebben gegeven om “zacht te vallen”, ook toen we allang de deur uit waren. Niet dat je niet op de donder kreeg als je iets fout had gedaan. Maar wel een dat je even op adem mocht komen, je verhaal kon doen en indien dat nodig was ook gecorrigeerd of bijgestuurd werd.
Zij hebben op die manier in woorden en daden, bewust en onbewust mij en mijn zusje de vrijheid gegeven. In ons hart, in ons hoofd en om ons eigen pad te kiezen met onze levensgebeurtenissen als resource, niet als last.
Deze bewuste en onbewuste ervaringen neem ik mee in mijn coaching en geef ik graag verder aan mijn cliënten. Want mijn ouders hebben geleefd naar, en ons opgevoed volgens het motto: je kunt niet wachten tot het leven niet meer moeilijk is, voordat je besluit gelukkig te zijn. Ik ben ze daar heel dankbaar voor.